یا حسین...

به نام وجودی که وجودم از وجود پر وجودش بوجود آمده است.

باز باران با محرم می خورد بر خانه دل

باز باران

با ترانه

می خورد بر بام خانه

یادم آمد کربلا را

دشت پر شور و بلا را

گردش یک ظهر غمگین

گرم و خونین

لرزش طفلان نالان

زیر تیغ و نیزه ها را

باز باران

با صدای گریه های کودکانه

از فراز گونه های زرد و عطشان

با گهر های فراوان

می چکد از چشم طفلان پریشان

پشت نخلستان نشسته

رود پر پیچ و خمی در حسرت لب های ساقی

چشم در چشمان هم آرام و سنگین

می چکد آهسته از چشمان سقا

بر لب این رود پیچان

واندر این صحرای سوزان

می دود طفلی سه ساله

پر ز ناله

دل شکسته

پای خسته

باز باران

باز هم اینجا عطش

آتش ، شراره

جسمها افتاده بی سر ، پاره پاره

می چکد از گوشها باران خون و کودکان بی گوشواره

شعله در دامان و در پا می خلد خار مغیلان

وندرین تخدیده دشت و سینه ها بر پاست طوفان

دستها آماده شلاق و سیلی

چهره ها از بارش شلاق ها گردیده نیلی

باز باران ، قطره قطره

می چکد از چوب محمل...

خاک های چادر زینب به آرامی ، شود گِل

می رود این کاروان منزل به منزل

می شود از هر طرف این کاروان هم سنگ باران

آری آری

باز سنگ و باز باران

آری آری

تا نگیرد شعله ها در دل زبانه

تا نگیرد دامن طفلان محزون را نشانه

تا نبیند کودکی لب تشنه اینجا اشک ساقی

مشک ساقی

کاش می بارید باران

آه باران !

کی بباری بر تن عطشان یاران ؟

تر کنند از آن گلو را

آه باران ، آه باران